Droga ku chwale

źródło: Wikipedia

Via Traiana na południu Włoch. Dwa tysiąclecia bez dofinansowania z Unii

źródło: WWW.RAKOW.PL

Zenon Janus (na zdjęciu pośrodku): oszczędnością i pracą doczekał się alei

źródło: WWW.RAKOW.PL

źródło: AP/East News

Frits Philips (w środku): uwielbiany w Holandii, ma ulicę w Pile

Pieniądze rzeczywiście leżą 
na ulicy, skoro da się ją kupić. Wtedy patronem może zostać nie tylko kardynał albo kompozytor, 
ale także kabotyn.

Toponimia to dział onomastyki zajmujący się nazwami ulic. Ich znaczenie pierwotnie informowało o wyglądzie (Długa była długa), kierunku (Warszawska wiodła w stronę stolicy), mieszkańcach (przy Szewskiej żyli szewcy, przy Rybackiej rybacy) lub pełnionej funkcji (Cmentarna biegła wzdłuż ceglanego muru). Z czasem nazwy upamiętniały też wydarzenia historyczne (3 maja czy 11 listopada) i osoby: królów, naukowców, artystów, duchownych, polityków. Im więcej możliwości, tym bardziej grząski grunt i zapewne stąd tyle szumu wokół dekomunizacji patronów. I zapewne nikomu nie trzeba udowadniać, że Juliusz Słowacki wielkim poetą był, ale spory dotyczą historii najnowszej: gdy tuż po śmierci Tadeusza Mazowieckiego radni w Szczecinie, z którym zmarły nie miał wiele wspólnego, wybrali ulicę jego imienia – prostopadła do Małopolskiej – głosowali niby zgodnie, choć w kuluarach zgłaszano zdania odrębne.

Podobnie było z honorowaniem Lecha Kaczyńskiego po katastrofie smoleńskiej: wszyscy za, a nawet przeciw. To szczególne przypadki, bo zwyczajowo czeka się pięć lat od śmierci patrona. Za życia tylko Janowi Pawłowi II należało się prawo ulicy swego imienia – to święty przypadek, choć niektórzy czynią nań zamach. Wszystkie wnioski trafiają przed majestat gminnego forum – komisji lub innego zespołu do spraw odpowiedzialnego za nazewnictwo dróg, bo te komórki w...